بارش باران‌های سیل‌آسا در نواحی جنوبی و جنوب غربی ایران در بازه‌‌های دو تا چهار ساله با ورود سامانه‌های کم فشار سودانی/مدیترانه‌ای اتفاق می‌افتد. در دی ماه ۱۳۹۸ سیلاب منجر به تخریب بخش وسیعی از روستا‌ها و راههای ارتباطی در استان سیستان و بلوچستان شد. اوج تخریب‌ها در شهرستان دشتیاری و در نزدیکی مرز پاکستان بود. رئیس‌جمهور وقت – حسن روحانی – به‌دنبال کشتار آبان ۱۳۹۸، برای بازسازی وجهه دولت یک سفر نمایشی به منطقه داشت. مسیر تردد حسن روحانی از قبل پیش‌بینی و راههای ارتباطی آن ترمیم شده بود و روستای کلانی نیز از پیش آماده این نمایش بود.
میزان کشته‌شده‌‌ها و آسیب‌دیده‌ها هرگز گزارش نشد و دولت هیچ راهکاری برای گسترش بیماری‌های واگیردار و گوارشیبه دلیل عدم دسترسی به آب نوشیدنی نداشت. فاصله بسیار زیاد با مراکز درمانی، تخریب پل‌ها و ضعف جاده‌ها و شرایط شکننده مالی بسیاری از ساکنان، مانع از دریافت خدمات درمانی به موقع و مناسب شد.
سیل، پدیده طبیعی پیچیده‌ای است و طبعاً مدیریت آن چند بعدی و بر مبنای ساز و کارهای پیشگیرانه است. دولت‌ها به منظور بهبود تاب‌آوری در برابر سیلاب نیازمند استراتژی پایدار و بهبود و اصلاح زیرساخت‌های شهری و روستایی هستند. حال آنکه با وجود جمهوری اسلامی، بارگذاری مسکونی و کشاورزی بی‌رویه در پهنه‌های سیل‌گیر و دست‌اندازی در حوزه‌های آبریز رودخانه‌های فصلی از خطاهای سیستمی شایع در کشورمان شده است. فرصت ذخیره‌سازی این بارش‌ها با تخریب اکوسیتسم‌های تالابی و عدم توجه به رسیدگی و گسترش آب‌انبار‌های تاریخی همراه بوده است.
تکرار همان آسیب‌ها به صورت متناوب بدون تغییر در زیرساخت‌ها و حتی افت و تاخیر کیفیت خدمات حمایتی در شرایط بحرانی برای مردم سیستان و بلوچستان تازگی نداشته و حضور صندوق‌های رای در میان سیلاب‌ها تنها به درد آنها افزود.
«اندیشکده مسائل ایران» ضمن ابراز همدردی با هم‌میهنان آسیب‌دیده در سیستان و بلوچستان، تنها راهکار را عبور از رژیم جمهوری اسلامی و ایجاد دولتی ملی و پاسخگو با تمرکز بر برابری حقوق شهروندی می‌داند. در آن سوی آب‌های دریای عمان شهرهای مسقط و دبی از خیانت‌های جمهوری اسلامی بیشترین بهره را برده‌اند. به امید روزی که بنادر و مناطق آزاد تجاری در جنوب ایران به زنجیره اقتصاد جهانی متصل شوند و ظرفیت‌‌های کم‌نظیر تجاری و توریستی سواحل جنوبی کشور به توسعه سریع و پایدار گره بخورد.
