مدل ستیز با تکیه با مداخله محدود نظامی:
مداخله محدود نظامی یکی از استراتژی‌های کلیدی برای سرنگونی حکومت‌های سرکوبگر است، به‌ویژه در مواردی که حکومت توانایی سرکوب گسترده مردم را دارد و از طریق ابزارهای نظامی و امنیتی اقتدار خود را حفظ کرده است. در ایران، حکومت جمهوری اسلامی با تمرکز بر سرکوب داخلی و ایجاد شبکه‌های نیابتی منطقه‌ای، از حمایت بخش‌هایی از نیروهای نظامی و امنیتی برای ماندگاری خود استفاده می‌کند.
در این مدل، مداخله محدود نظامی توسط قدرت‌های خارجی مانند آمریکا و اسرائیل، همراه با حمایت داخلی از مردم و رهبری شاهزاده رضا پهلوی، می‌تواند به نابودی حکومت جمهوری اسلامی و برقراری دموکراسی منجر شود. این مقاله، چارچوب مداخله نظامی محدود را بررسی کرده و امکان‌پذیری آن را در شرایط ایران تحلیل می‌کند.
مداخله نظامی محدود به اقداماتی هدفمند و برنامه‌ریزی‌شده توسط نیروهای نظامی خارجی اشاره دارد که شامل:
۱-هدف‌گیری مراکز قدرت حکومت:
تخریب زیرساخت‌های نظامی، مراکز فرماندهی، و تجهیزات کلیدی بدون آسیب به مردم.
۲-حمایت از نیروهای داخلی:
ایجاد فرصت برای مخالفان داخلی و معترضان جهت افزایش فشار بر حکومت.
۳-ایجاد تغییرات سیاسی:
تسهیل فرآیند انتقال قدرت به یک دولت موقت دموکراتیک.
۴-تضعیف سپاه پاسداران:
تخریب زیرساخت‌های فرماندهی و تجهیزات کلیدی سپاه برای کاهش توانایی آن در سرکوب مردم.
۵- از بین بردن توان موشکی و پهپادی:
نابودی توانایی‌های تهاجمی ایران که تهدیدی برای منطقه و جهان است.
۶-حذف رهبران کلیدی جمهوری اسلامی:
هدف‌گیری رهبران نظامی و امنیتی که مسئولیت اصلی سرکوب مردم را دارند.
مداخله نظامی باید به‌گونه‌ای طراحی شود که نشان‌دهنده ضعف حکومت و افزایش روحیه معترضان باشد.آمریکا با در اختیار داشتن تجهیزات پیشرفته، توانایی اجرای حملات دقیق و هدفمند را دارد.تحریم‌های آمریکا نیز می‌توانند حکومت را از نظر اقتصادی تضعیف کرده و مداخله نظامی را مؤثرتر سازند.
آمریکا نیز می‌تواند از رهبری شاهزاده رضا پهلوی و گروه‌های مخالف حمایت سیاسی و لجستیکی ارائه دهد.
اسرائیل با استفاده از شبکه‌های اطلاعاتی خود در ایران می‌تواند اطلاعات کلیدی درباره زیرساخت‌های نظامی و امنیتی حکومت ارائه دهد. اسرائیل در گذشته توانایی خود را در حملات محدود علیه تأسیسات هسته‌ای و نظامی ایران نشان داده است و می‌تواند نقش کلیدی در این فرآیند ایفا کند. آمریکا می‌تواند کشورهای منطقه را برای حمایت از این مداخله بسیج کند.
نیروی خارجی با هدف‌گیری سیستم‌های ارتباطی و فرماندهی حکومت، سیستم ارتباطی حکومت را فلج کرده و با ایجاد شرایطی که مردم بتوانند به خیابان‌ها بیایند و حکومت را تحت فشار قرار دهند.
بعد از آن معرفی شاهزاده به‌عنوان رهبر ملی و حمایتِ کشورهای غربی و منطقه‌ای مانند اتحادیه اروپا، آمریکا و کشورهای همسایه ایران باید دولت انتقالی را به رسمیت بشناسند و حمایت مالی و سیاسی (مانند طرح مارشال پس از جنگ جهانی دوم) ارائه دهند.
از مزایای این مدل می‌توان به کاهش سریع توانایی نظامی و امنیتی جمهوری اسلامی و افزایش روحیه مردم (آمادگی برای حضور گسترده‌تر در اعتراضات) و جلوگیری از تجزیه و آشوب و بی ثباتی اشاره کرد.
جمهوری اسلامی به شدت بر سپاه پاسداران و نیروهای امنیتی متکی است. هدف‌گیری این نهادها می‌تواند پایه‌های قدرت حکومت را فرو بریزد.
اعتراضات سراسری نشان داده‌اند که مردم ایران آماده تغییر هستند و تنها نیاز به شرایط مناسب برای حرکت گسترده‌تر
شاهزاده رضا پهلوی به‌عنوان یک رهبر ملی و نماد اتحاد مردم ایران می‌تواند دولت موقت را رهبری کند.
آمریکا و اسرائیل به‌عنوان بازیگران کلیدی، توانایی اجرای حملات هدفمند و حمایت از دولت موقت را دارند.
کشورهایی مانند عربستان سعودی و امارات نیز می‌توانند از تغییر رژیم در ایران حمایت کنند.
یوگسلاوی دوران میلوشویچ و سوریه ۲۰۲۴ در هفته‌های اخیر را می‌توان از مثال‌های این مدل اشاره کرد.
معمولا چنین مواردی امکان تغییرات سیاسی یا کودتا را فراهم می‌کند ولی گاهی به وقوع انقلاب مانند یوگسلاوی هم منجر شده است.
شورای امنیت سازمان ملل رسماً منطقه پرواز ممنوع در کوزوو را تصویب نکرد، اما ناتو به صورت یکجانبه منطقه را تحت نظارت هوایی قرار داد.
•هدف اصلی این اقدام، جلوگیری از استفاده نیروی هوایی برای حمله به نیروهای مخالف و غیرنظامیان بود.
در تاریخ ۲۲ آوریل ۱۹۹۹، ناتو کاخ ریاست‌جمهوری اسلوبودان میلوشویچ در بلگراد را هدف قرار داد.
این حمله بخشی از عملیات “Allied Force” بود که در مجموع 78 روز ادامه یافت.
درجنبش اوتپور (Otpor) نیز که در سال ۱۹۹۸ توسط گروهی از دانشجویان و فعالان جوان در صربستان شکل گرفت، نقش کلیدی در سرنگونی اسلوبودان میلوشویچ ایفا کرد و به دلیل ارتباط غیررسمی با حزب لیبرال دموکراسی صربستان، به عنوان نماینده‌ای از آرمان‌های دموکراسی‌خواهی شناخته می‌شد. این جنبش همچنین از رادیوی اروپای آزاد، یکی از رسانه‌های تأثیرگذار بین‌المللی، برای انتشار پیام‌های خود و جلب حمایت جهانی بهره برد. حمایت رسانه‌ای و تاکتیک‌های خلاقانه اوتپور الهام‌بخش دیگر جنبش‌های دموکراسی‌خواه در جهان شد.
مدل انتقال قدرت با مداخله محدود نظامی، در شرایط ایران یکی از مناسب‌ترین گزینه‌ها برای پایان دادن به حکومت جمهوری اسلامی است. این مدل با ترکیب حملات هدفمند نظامی و حمایت از اعتراضات مردمی، می‌تواند ساختار سرکوبگرانه حکومت را نابود کرده و زمینه‌ساز برقراری دموکراسی شود.با رهبری ملی شاهزاده رضا پهلوی، حمایت آمریکا و، و مشارکت مردم ایران، این مدل می‌تواند گذار به یک نظام دموکراتیک را با حداقل هزینه انسانی و اقتصادی محقق کند.
