اکنون شاید یک‌پرسش ویژه در شرایط کنونی این باشد که درصورت حمله اسرائیل به زیرساخت‌های انرژی در ایران آیا جمهوری اسلامی می‌تواند با ایجاد محدودیت‌های اوج دوران قرنطینه در سال ۱۳۹۹ کمبودهای انرژی و برخی نارضایتی‌ها را کنترل کند. آغاز رویارویی مستقیم نظامی جمهوری اسلامی و اسرائیل از چند ماه قبل و شدت‌گرفتن آن پس از حمله ۱ اکتبر گمانه‌زنی درباره‌ی ویژگی‌ها و پیامدهای آن را افزایش داده است. با قطعی‌شدن احتمال حمله‌ی اسرائیل در روزهای آینده، مسئله‌ی ضربه به زیرساخت‌های تامین انرژی و فرآوری سوخت، مورد توجه مردم ایران بوده است. شاید برای بسیاری از ایرانی‌ها حمله به مراکز نظامی (حتی فرماندهی) و مراکز هسته‌ای (چون اکثر آن‌ها آلایندگی محیطی پلوتونیوم ندارد) اهمیت ویژه نداشته باشد. اما مسئله سوخت و انرژی متفاوت است. جمهوری اسلامی علیرغم دسترسی به منابع گسترده نفت و گاز نتوانسته بهره‌برداری و مدیریت مناسب جهت برخورداری عمومی مردم داشته باشد. قطعی‌های گستره و مکرر برق در فصل گرم و کاهش فشار و قطعی گاز در زمستان و ناتوانی تامین سوخت‌های بنزین و گازوئیل در چند سال اخیر چشمگیر بوده است و درکنار کیفیت نامناسب سوخت و تولید انرژی که به آلودگی هوا منجر شده است، شرایط را سخت کرده است و امکان مدیریت آن در صورت ضربه‌های حمله‌ی نظامی اسرائیل به تاسیسات انرژی و تولید سوخت را بیشتر کرده است. باوجوداین جمهوری اسلامی پس از وضعیت تحمل‌ناپذیر کمبود برق در تابستان ۱۴۰۰ سعی کرده است که شرایطی ایجاد کند که نارضایتی گسترده در این زمینه ایجاد نشود. مدیریت منطقه‌ای و بخش‌های مصرف‌کنندگان و استفاده از مازوت در نیروگاه‌های تولید برق (به‌جای گاز) تا اندازه‌ای شرایط کمبودها (ناترازی‌ها) را تحمل‌پذیر کرده است. اما علاوه‌براین وضعیت فوق‌العاده دوران قرنطینه کووید۱۹ یک امکان ویژه برای مدیریت ایجاد کرده است. اکنون شاید یک‌پرسش ویژه در شرایط کنونی این باشد که درصورت حمله اسرائیل به زیرساخت‌های انرژی در ایران آیا جمهوری اسلامی می‌تواند با ایجاد محدودیت‌های اوج دوران قرنطینه در سال ۹۹ کمبودهای انرژی و برخی نارضایتی‌ها را کنترل کند. ممنوعیت ترددِ مسافری بین استانی، محدودیت ترددِ باری بین استانی، خاموشی سراسری شهرها از ساعت‌های ابتدایی شب، تعطیلی همه‌ی مراکز آموزشی، اداری، رفاهی و عمومی، ممنوعیت طبقه‌بندی‌شده‌ی خروج خودروها در شهرها (طرح ممنوعیت تردد از در منازل)، دورکاری مشاغل و خالی‌سازی شهرها از جمعیت بخشی از طرح کنترل در دوران اوج کرونا بود. طرحی که مصرف برق را در مناطق شهری به‌شدت (و به‌ویژه در شب‌ها) کاهش می‌داد. نیاز به سوخت خودروهای شخصی و خدماتی نیز به‌شدت کمتر شده بود. کاهشی که گاهی تا ۳۰ درصد برآورد شده است. چیزی که به‌نظر می‌رسد با احتمال حمله‌ی نظامی اسرائیل به زیرساخت‌ها، اولین گزینه در اتاق فکر و مدیریت جمهوری اسلامی باشد. طرحی که حتی می‌تواند به‌نام گسترش بیماری در کشور پوشش داده شود و برخی از ناتوانی‌های را از چشم‌ها دور نگه دارد. گرچه کیفیت زندگی مردم ایران در آن سقوط خواهد کرد، ولی از شوک ابتدایی جلوگیری خواهد کرد و حکومت نیز آمادگی اجرایی‌کردن آن را دارد.
آیا جمهوری اسلامی می‌تواندضربه به زیرساخت‌ها را مدیریت کند؟
